Σε ένα κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα που στερείται συνεχώς πόρων και στο οποίο οι ασφαλισμένοι με ποιοτικά χαρακτηριστικά σταδιακά εκλείπουν, ενώ την ίδια στιγμή είτε δεν αναπληρώνονται είτε αναπληρώνονται από χαμηλόμισθους εργαζόμενους, η πορεία των πραγμάτων είναι προδιαγεγραμμένη. Έχει κατ’ επανάληψη επισημανθεί ότι σε συνθήκες εργασιακής ρευστότητας και ανασφάλειας, σε συνθήκες παρατεταμένης οικονομικής κρίσης κανένα σύστημα κοινωνικοασφαλιστικής προστασίας δεν μπορεί να έχει ευοίωνο μέλλον.
Την ίδια στιγμή οι νομοθετικές παρεμβάσεις των τελευταίων ετών βασίζονται όλες στην λογική της συνεχούς μείωσης της συνταξιοδοτικής δαπάνης χωρίς όμως καμία από αυτές να στοχεύει (τουλάχιστον μέχρι σήμερα) στην ουσία του προβλήματος, που δεν είναι άλλη από την ανάπτυξη της καθημαγμένης ελληνικής οικονομίας, από την αποκατάσταση της σταθερότητας και της ομαλότητας στο εργασιακό περιβάλλον και από την εξεύρεση πόρων που θα εξασφαλίσουν την βιωσιμότητα του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος της χώρας μας. Είναι όλες αποσπασματικού χαρακτήρα παρεμβάσεις που προσπαθούν να παρατείνουν την ζωή ενός ήδη νοσηρού συστήματος χωρίς να στοχεύουν στην γενεσιουργό αιτία αλλά και στην αποκατάσταση της παθογένειας.
H νέα γενιά καλείται να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που τις κληροδότησαν οι προηγούμενες γενιές με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους. Μια νέα γενιά που ιστορικά είναι η αρτιότερη σε προσόντα ακαδημαϊκής παιδείας, με ανώτατο επίπεδο γλωσσομάθειας και απαλλαγμένη από τις ιδεοληψίες του παρελθόντος, καλείται να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της μίζερης σήμερα ελληνικής πραγματικότητας και να αποκαταστήσει με πνεύμα εξωστρέφειας και αισιοδοξίας τη θέση της πατρίδας μας στο νέο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι .
Στο επίπεδο των εργασιακών σχέσεων οι νέοι ως εργαζόμενοι ήδη αντιμετωπίζουν την σφοδρότητα και την αγριότητα ενός εργασιακού «μεσαίωνα», με τεράστια ποσοστά ανεργίας, με ελαστικές μορφές «απασχόλησης», εκ περιτροπής εργασία, ημιαπασχόληση- μερική απασχόληση. Οι νέοι αυτοί θα είναι και οι πρώτοι που θα βιώσουν ως μελλοντικοί συνταξιούχοι πλέον στην ολότητά του, την πλήρη αποδόμηση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος της χώρας με την λήψη πενιχρών συντάξεων σε πολύ υψηλά ηλικιακά όρια.
Μία αποδόμηση που ξεκίνησε με τις νομοθετικές ρυθμίσεις του πρώτου μνημονίου και συνεχίζεται απαρέγκλιτα έως και σήμερα. Οι προκλήσεις τεράστιες, ενώ τα σημερινά ισχύοντα δεδομένα δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για το μέλλον. Οι νέοι εν τούτοις επιβάλλεται να ανταποκριθούν στις εξελίξεις και να διεκδικήσουν το μερίδιο της «Ιστορίας» που τους αναλογεί. Οψόμεθα…
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Ελευθερία του τύπου" στις 23/4/2017
