ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ: ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ (MΕΡΟΣ 2Ο)

Σε συνέχεια της αρθρογραφίας μας στο προηγούμενο φύλλο κρίναμε σκόπιμο να επεκτείνουμε περαιτέρω τον προβληματισμό μας σε σχέση με το μέλλον του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος της χώρας,  έτσι όπως προδιαγράφεται μέσα από τις συνθήκες της κρίσης που βιώνουμε όλοι στη χώρα τα τελευταία έτη.
Συνεχώς με όλο και αυξανόμενο ρυθμό γινόμαστε δέκτες, ειδικά την τελευταία 2ετία, πληροφοριών και ειδήσεων που έχουν ως κύριο θέμα τις εξελίξεις στα θέματα των συντάξεων, και κυρίως στο πώς θα διαμορφωθεί ο κοινωνικοασφαλιστικός χάρτης της χώρας τα επόμενα έτη. Πώς θα διαμορφωθούν οι συνταξιοδοτικές προϋποθέσεις, ποιοί θα είναι οι απαιτούμενοι χρόνοι ασφάλισης και ποιά τα εφαρμοστέα ηλικιακά όρια για την λήψη της σύνταξης, πώς θα καθορισθεί ο νέος τρόπος υπολογισμού της σύνταξης, ποιες θα είναι οι επιβαλλόμενες κρατήσεις και πώς εν τέλει θα διαμορφωθεί το τελικό ποσό της σύνταξης, είναι οι βασικές αγωνίες όσων πρόκειται να βγουν στην σύνταξη τα επόμενα έτη.
Κάνοντας μία ιστορική αναδρομή στο ζήτημα των νομοθετικών παρεμβάσεων που έχουν γίνει στη χώρα μας την τελευταία κυρίως δεκαετία στον τομέα του κοινωνικοασφαλιστικού δικαίου και κυρίως στο ζήτημα των παροχών συντάξεων από τους φορείς της κοινωνικής ασφάλισης, κοινή παρατήρηση είναι ότι η εκάστοτε ηγεσία του αρμόδιου Υπουργείου υπεραμύνονταν των αλλαγών που επιβάλλονταν με βασικό επιχείρημα την διασφάλιση της βιωσιμότητας του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος και κυρίως την διασφάλιση της δυνατότητας χορήγησης σύνταξης για τις επόμενες γενεές. Ενδεικτική ήταν η δήλωση πρώην  Υπουργού ο οποίος  ανέφερε ότι οι αλλαγές που νομοθετούνταν επί των ημερών του, διασφάλιζαν την βιωσιμότητα του συστήματος για τα επόμενα 40 έτη!!! Η ίδια η πραγματικότητα ήρθε να τον διαψεύσει με την ψήφιση νέων ασφαλιστικών νόμων μετά από μόλις 6 έτη, οι οποίοι και αυτοί με την σειρά τους θα αντικατασταθούν από νεώτερους νόμους, οι οποίοι και αυτοί –ω του θαύματος- θα διασφαλίζουν την βιωσιμότητα του συστήματος.
Κατά την άποψή μας ο κεντρικός πυρήνας ενός υγιούς κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος είναι οι υγιείς εργασιακές σχέσεις, όπου καταρχάς θα διασφαλίζεται το δικαίωμα στην εργασία , σε μία ποιοτική και παραγωγική  εργασία που  θα προστατεύεται, θα  αμείβεται και θα ασφαλίζεται με όρους αξιοπρέπειας και όχι με συνθήκες εκμετάλλευσης και δουλοπαροικίας. Εργαζόμενοι και όχι άνεργοι είναι οι αιμοδότες του όποιου κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, αξιοπρεπείς μισθοί και όχι «παροχές σε είδος» ή «χαρτζιλίκια έναντι αμοιβής» εξασφαλίζουν  αξιοπρεπείς εισφορές στο σύστημα οι οποίες με την σειρά τους εξασφαλίζουν αξιοπρεπείς συντάξεις. Κανείς δεν αρνείται ότι υπήρξαν παθογένειες στο σύστημα που έπρεπε επιτακτικά να διορθωθούν. Ομοίως όμως κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι με την λογική που υιοθετείται τα τελευταία έτη οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στο άλλο απάνθρωπο άκρο,  στο τέλος του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, των παροχών και   των συντάξεων όπως θα έπρεπε να ήταν με βάση άλλωστε τα όσα ορίζει και το Σύνταγμά μας.